Rozdział 7 "Pytania"

Przepraszam że tak długo nie dodawałam, ale nie miałam czasu.

Jeśli nie zwiększy się liczba komentarzy będę musiała zawiesić bloga.

Ja to mam szczęście <czujecie ten sarkazm>. Usiadłam obok Malika. Czekałam na nauczyciela, który po chwili przyszedł.

Najpierw mnie przedstawił klasie, a później zaczął lekcje.  Nudziło mi się przeokropnie. Nauczyciel musiał na chwilę wyjść.

- Czemu ty mnie nie lubisz? - zapytałam.

- Bo cię nie znam.

- Ale nie musisz od razu mnie nie lubić. Reszta mnie lubi, a też mnie nie znała.

- Spróbuje być milszy.

- Mhmm... mam nadzieję - pomyślałam.

Czekałam na mojego zbawiciela. Dzwonek. Na niego musiałam czekać, AŻ 10 minut. 

Wyszliśmy z klasy. Teraz mamy angielski. Szłam do swojej szafki, gdzie spotkałam Morrisa.

- Cześć Rhydian - przywitałam się z moim przyjacielem.

- Siemka.

- Masz teraz angielski? Powiedz, że tak.

- Tak - zaśmiał się.

Otworzyłam swoją szafkę i "wymieniłam" książki. Poszłam z blondynem do klasy. Usiadłam razem z nim. Pani Moon już przyszła do klasy. Zaczęła coś pieprzyć, a ja gadałam z Rhydianem. 

Koniec szkoły na dziś.

- Jess! Zaczekaj! - usłyszałam głos Louisa, a za nim Harry - podwieziemy cię.

- Nie dzięki. Idę z Rhydianem.

- Bo zrobię to co dzisiaj rano - Harry spojrzał na mnie z chytrym uśmieszkiem.

- To mnie Rhyd uratuje - odwdzięczyłam uśmiech.

- Jestem silniejszy.

Morris stanął przede mną.

- Dzięki Rhydian. Chodźmy.

Poszliśmy w stronę mojego domu.

- Ty ich w ogóle lubisz?

- Tak. Są spoko, oprócz Zayna.

- Czemu? - zrobił zdziwioną minę, a zarazem śmieszną.

- Ignoruje mnie - zrobiłam pauzę - Mówi się trudno.

- Biedulka - jego słodka minka. Przytulił mnie.

- No wiem - zaśmialiśmy się.

Dalej szliśmy śmiejąc się i wygłupiając.

- Wiesz Rhydian? Jutro mamy kartkówkę to może się pouczymy razem?

- No pewnie.

Weszliśmy do mnie do domu, Przywitałam się z mamą i z przyjacielem pognałam na górę. Wypakowałam potrzebne książki i zaczęliśmy naukę z Biologi.

- Rozwalają mnie tematy z układu rozrodczego - zaśmiał się blondyn.

- Hehe. Nie wiem jak ty, ale mi się nie chce uczyć.

- No mnie też.

- Zagrajmy w coś - zaproponowałam.

- W co? - no i chytry uśmieszek.

- W pytania.

On potaknął głową.

- Zaczynam - oznajmiłam - hmm... Miałeś kiedyś dziewczynę?

- Tak. 4 dziewczyny, w czym jedna prawdziwa miłość. A ty?

- 1 chłopak. A czemu z nią nie jesteś? - zapytałam.

- Teraz ja powinienem zadać pytanie, ale jeśli chcesz wiedzieć to ona... - posmutniał - ona zginęła w wypadku - poleciała mu łza po policzku. Od razu go przytuliłam - nie mówmy już o tym.

- Okey. Teraz ty.

- Twój ulubiony kolor?

- Czerwony...

- To kolor zboczony - zaśmialiśmy się.

- Ulubiony sport?

- Nożna, a twój?

- Koszykówka moim życiem.

- Twój ideał chłopaka to... ?

Ale teraz wypalił. Nie mógł czegoś innego?

- To blondyn z niebieskimi oczami lub Mulat z czarnymi włosami i czekoladowe, miodowe oczy.

- Ale wymagania - wypuścił powietrze - Nie zaliczam się do ideałów - zrobił smutną minkę.

Zaśmialiśmy się razem.

Ta "gra" ciągnęła się przez 2 godziny.